Een prachtige woensdag in juni, de laatste livedag en afsluiting van een traject dat ik volgde bij Annemieke van Holistisch Ondernemen. Deze dag stond niet zozeer in het teken van business coaching en indirect uiteraard tóch weer wel! Ik geloof namelijk heilig dat de groei die in het ondernemen zit, komt vanuit innerlijke groei. Geloven en vertrouwen in jezelf, komen opdagen óók op de dagen dat je liefst Netflixend onder een dekentje op de bank wil kruipen met een pot thee en een zak stroopwafels, krijg je helaas niet als compleet pakketje geleverd als je bij de kvk naar buiten loopt met je inschrijfnummer. Deze zijn echter wél de essentiële basis voor iedere, in mijn geval, coachtingpraktijk. Als je niet onderneemt en nu denkt, waar heeft ze het over? Wees niet bang, deze blog gaat niet over struggles in het ondernemen hoor, ik laat het gelijk hierbij 😉. Maar ik wil hiermee alleen even aangeven, dat er eigenlijk altijd lessen te leren zijn, ook when you least expect it.
Bloed, zweet en blaren
De livedag dus, die was op een boerencamping en de uitbater én hobby smid Harry, nam ons mee in de historie van het smeden. Na zijn enthousiaste uitleg maakten we een keuze in wat we wilden gaan smeden, het vuur werd goed opgestookt en we konden van start. Beschermende kleding, het zonnetje, het kolenvuur van circa 1300 graden, zorgden ervoor dat het zweet me al snel van de rug liep. Oh en laat ik de lichamelijke arbeid niet vergeten te noemen. Want, het ijzer op temperatuur brengen, wederom naar het aambeeld lopen en weer flink meppen, na ruim anderhalf uur was de koek op. Geen energie meer, pijn in mijn arm van het (verkeerd natuurlijk) meppen met de hamer, ja hoor met een blaar én of course totaal niet het gewenste resultaat.
Ik was dus behoorlijk pissed op mezelf. Mijn schijnbaar beperkte kracht, mijn nog beperktere kunnen, het duurde zo lang voor ik mijn ijzerstaaf in een mes zag veranderen… En daar zwetend, mopperend op mezelf, balend en badend in de warmte, vroeg ik tóch Harry maar es om hulp. Want, je kunt het zelf proberen en kijken hoe ver je dan komt, waarvan akte. Op zich een prima methode, maar tot hoe ver ga je dan, voor je toegeeft aan jezelf dat je mag en kan vragen om hulp? Moet je eerst jezelf weer het snot voor de ogen werken, Es? Ik mocht dus weer in de voor mij niet onbekende spiegel kijken van: ik hoef niet alles zelf te doen… En Harry? Harry wist mijn mes-to-be in twee keer verhitten en meppen op het aambeeld in een mes te veranderen. Achteraf bleek dat ik zelf ook al een aardig eind onderweg was. Alleen dat stukje fysieke kracht, plus de combi van écht kunnen smeden, daar mocht ik hulp bij vragen. Daar mocht ik op iemand anders kennis, kunde en spierballen meeliften en mocht ik het alles-vooral-zelluf-willen-doen, loslaten. Hoefde ik me niet het bloed, zweet, tranen en blaren te werken. En met een, al zeg ik het zelf, prachtig resultaat.
Hulp vragen is niet zwak
En het niet om hulp vragen, alles vooral zelluf willen doen, ik hoor en zie het zoveel om me heen gebeuren. En dat jij dit nu leest, geldt dit misschien ook voor jou? Probeer jij ook met alle inzet en motivatie, alle ballen hoog te houden in je leven? En oja, ook nog dé verandering in je eetpatroon en uiteindelijk verbetering in je gezondheid te creëren? Want, ben je ook zó klaar met de beperkte energie die je hebt? Je weet dat je tot veel meer in staat bent, dan er nu uit je komt rollen. Als moeder, als collega, als vriendin, partner, buurvrouw, nou je snapt me wel: met alle rollen die je te vervullen hebt in je drukke leven. Aan je wil en doorzettingsvermogen ligt het niet, geloof me, ik weet er alles van. Alleen, soms mag je écht om hulp vragen. Iemand vragen die met jou meedenkt, meekijkt, zorgt dat je je focus behoudt. Iemand die je een laagje dieper laat kijken naar jezelf en in mijn geval, naar wat je eet. Mag je meeliften op de kennis, kracht en kunde van iemand die een paar stappen verder is dan jij.
Je bent niet zwak, hulp vragen is niet zwak. Het is een cadeautje, nee een cadeau aan jezelf. Want, waar jij blijft hangen in wilskracht zonder resultaat, ligt jouw goud en echte resultaten om de hoek, zonder dat het stroperig voelt, alsof je het moet volhouden. Ik krijg ook regelmatig de vraag: “Hoe hou ik het vol, ik moet wel zorgen dat ik het volhoud?!” Volhouden voelt als niet op je bek mogen gaan, want dan heb je dus gefaald. Aan je gezondheid werken is een reis en hierbij hoort een bumby road én is het mooiste cadeau dat je jezelf kunt geven. Met vallen, opstaan, leren, landen en weer door…
Spiegelen
Voelt deze insteek voor jou een stuk lichter en minder zwaar? Valt het gevoel van er heel hard voor te moeten werken ineens weg? Mooi, want dat is exact wat het is… Oh, en hard werken is het af en toe nog steeds, als je jezelf mag spiegelen en ziet waar je overtuigingen en patronen je weer heen leiden. Blijkt dat je gewoon mag zijn, in het moment, wie je bent, helemaal góed zoals je bent. Met je mooie en minder mooie kanten. Daarom deel ik ook mijn inzichten en leermomenten. Wat bij mij speelt, daar ben ik echt niet de enige in. We praten zo weinig over onze eigen overtuigingen, onze eigen sabotage en afwijzingen. Door de herkenning te vinden, weten dat je echt niet de enige bent, is de eerste stap gezet onderweg naar heling en uiteindelijk naar vitaliteit!
Dus, gun jij jezelf en je lijf een prachtig cadeau? Durf jij om hulp te vragen onderweg, als je de weg bent kwijt geraakt?
Oja, zeg eens heel eerlijk, dit is toch een super gaaf nostalgisch mes waarvan je je afvraagt bij welke opgraving die gevonden is? En nóg eerlijker, nee, ik had het never-nooit-niet in mijn eentje kunnen smeden en ik ben daar enorm dankbaar voor!